35
bewerkingen
Wijzigingen
Uit Genealogie Limburg Wiki
geen bewerkingssamenvatting
Er waren ook een aantal leden van de familie Slangen die in de gevangenis terecht kwamen. Enkelen zaten een half jaar vast vanwege geweld tegen anderen. Eentje zat hiervoor zelfs drie keer een half jaar vast. Een ander zat een jaar in de bak vanwege smokkelen. Godfried Willem, een broer van de stamvader van de Kerkraadse tak, zat rond 1860 zelfs 20 jaar in de gevangenis in Leeuwarden vanwege een mislukte roofoverval in Valkenburg, samen met drie anderen. Ze werden ter dood veroordeeld, maar kregen gratie en kwamen er met 20 jaar cel vanaf.
Er waren ook een aantal leden van de familie Slangen die in de gevangenis terecht kwamen. Enkelen zaten een half jaar vast vanwege geweld tegen anderen. Eentje zat hiervoor zelfs drie keer een half jaar vast. Een ander zat een jaar in de bak vanwege smokkelen. Godfried Willem, een broer van de stamvader van de Kerkraadse tak, zat rond 1860 zelfs 20 jaar in de gevangenis in Leeuwarden vanwege een mislukte roofoverval in Valkenburg, samen met drie anderen. Ze werden ter dood veroordeeld, maar kregen gratie en kwamen er met 20 jaar cel vanaf.
'''<big>Oorlog, onderdrukking en andere ellende.</big>
'''
Gedurende honderden jaren hadden de mensen veel te lijden van oorlogen. In het begin van de 80-jarige oorlog (rond 1570) was de toestand in Maastricht en de wijde omgeving dramatisch. Maastricht werd in 1576 en 1579 langdurig belegerd. De streek rond Maastricht was enkele jaren onbewoonbaar; de mensen moesten vluchten. Velen stierven door de oorlog en door ziekten. Ook de familie Slangen werd toen behoorlijk uitgedund. Van 1661 tot 1795 was Zuid Limburg verdeeld in een Spaans (later Oostenrijks) gebied en Staats (Nederlands) gebied. In het Staatse gebied werd een katholiek huwelijk niet erkend; men was verplicht in de hervormde kerk te trouwen. Ook kregen katholieken geen overheids- baantjes en werd het de pastoors erg lastig gemaakt. Nuth, Schinnen, Spaubeek en Hoensbroek waren Spaans, maar Schimmert en Beek waren Staats. In Maastricht, waar de bisschop van Luik en de hertog van Brabant samen de baas waren, was godsdienstvrijheid.
In de tweede helft van de 18e eeuw werden velen ter dood veroordeeld omdat ze lid van dievenbendes zouden zijn. Deze bendes werden later de Bokkenrijders genoemd. In werkelijkheid was er geen sprake van bendes, maar waren er wel kleine groepjes die inbraken pleegden. Tussen 1740 en 1780 waren er ongeveer 65 overvallen op kerken en boerderijen waarbij zes doden vielen. De overheid pakte het probleem grondig aan: meer da 500 mensen werden ter dood veroordeeld. Meestal werden ze opgeknoopt aan de galg. Velen daarvan hadden weinig of niets met berovingen te maken. Verdachten werden gemarteld totdat ze bekenden en de namen van andere bendeleden noemden. De rechter (de schout of drossaard) kreeg 50 gulden voor elke arrestatie en zijn helpers ook 50. Voor iedere doodstraf kreeg de schout 200 gulden. Erg eerlijk zijn de processen dus niet geweest. Petrus Slangen, geboren in 1729 in Hoensbroek werd in 1773 bij een marteling genoemd als lid van de Bokkenrijders. Hij vluchtte als soldaat met een VOC-schip naar Nederlands-Indië, maar overleed aan boord van het schip. Zijn vrouw en kinderen hebben nooit geweten wat met hem gebeurd is. Leonardus Pijls, de man van Catharina Slangen uit Geverik, werd in de gevangenis in Valkenburg doodgemarteld, maar hij bekende niet dat hij Bokkenrijder was. In 1774 stierf Lins Schouteten, schoonzoon van Anna Slangen uit Neerbeek, in Valkenburg aan de galg. Hij zou als Bokkenrijder aan 20 diefstallen deelgenomen hebben. In 1775 werd ook een arrestatiebevel tegen haar zoon Dirk uitgevaardigd, maar die is niet gearresteerd. Vermoedelijk is hij op tijd gevlucht.
In de Franse tijd (1794-1814) waren er minstens 10 Slangen's in het Franse leger; vier van hen overleefden het niet. Hendrik, geboren in 1762 in Nuth was privaat dienaar van een overste van het 30e Regiment Infanterie. Hendrik overleed op Kerstavond 1805 in Kapovár (Hongarije). Zijn vrouw Rosa trok ook met het leger mee en ze kregen onderweg drie kinderen (in Tsjechië, Zuid-Duitsland en de Oekraïne). Na het overlijden van haar man ging Rosa met de kinderen terug naar Nuth.
Joannes, een neef van Hendrik en geboren in Nuth in 1769, was ook soldaat onder Napoleon en stierf in 1808 in Noord-Italie. Christian, geboren in 1783 in Tervoorst (Nuth), moest eind 1813 in het leger van Napoleon. Hij woonde in Meerssen en had drie kleine kinderen. Hij overleed al na enkele maanden (30 jaar oud) in het ziekenhuis in Saarlouis, nadat hij daar op 30 december met koorts was opgenomen. Een half jaar later werd zijn vierde kind geboren. Jan Mathijs, geboren in 1787 in Doenrade, diende in 1813 een half jaar in het leger van Napoleon. Hij hield aan dit avontuur een vrouw uit de provincie Luik over. Nicolaas, geboren in 1789 in Nuth raakte bij de slag om Dresden in 1813 gewond, maar kwam toch weer thuis. Margarita Slangen, geboren in 1783 in Maastricht, trouwde in 1800 met een militair uit het Franse leger. Ze had met hem een zoon. Haar man sneuvelde bij Haïti en Margriet kreeg in 1807 een pensioen van de Franse staat toegekend. Haar broer Michael werd in 1814 beroepsmilitair in het Nederlandse leger. Hij vocht tegen de Fransen in de slag bij Waterloo (18 juni 1815). Daarna ging Michael naar Nederlands Indië, waar hij trouwde met de dochter van de rijkste man op het eiland Celebes.
In de Eerste Wereldoorlog vochten leden van de familie Slangen in het Duitse en in het Belgische leger. Die oorlog was een ramp voor Willem Slangen, geboren in 1875 in Spekholzerheide. Hij werkte als stukadoor in Düsseldorf en trouwde daar in 1909 met een Duitse. In 1917 overleed zijn vrouw door honger en uitputting omdat er door de oorlog nauwelijks aan werk en voedsel was te komen. Willem ging met zijn vier kinderen, in de leeftijd van 2-7 jaar, te voet terug naar Kerkrade.
De Tweede Wereldoorlog werd het gezin van Pieter Slangen uit Lanaken fataal. Pieter, zijn vrouw en drie kinderen en een broer van Pieter besloten te vluchten toen de Duitsers België binnen vielen. Ze belanden in Thérousanne in Noord-Frankrijk, waar het hele gezin in de straten van de stad door bommenwerpers gedood werd. Ook tientallen anderen sneuvelden. Ook overleden twee verzetsmensen in de Tweede Wereld-oorlog. Sjeng Slangen overleed in 1945 in het concentratie-kamp Bergen-Belsen. Hij behoorde bij de Landelijke Organisatie voor hulp aan onderduikers (LO) in Limmel en werd in mei 1944 gearresteerd. En Jac Slangen, geboren in 1906, overleed in 1944 bij het illegaal slachten van een stier. Twee neven uit Kerkrade dienden in verschillende legers, één in het Duitse en één in het Belgische. En er waren ook enkele familieleden die na de oorlog in een interneringskamp terecht kwamen omdat ze NSB-lid waren. Niemand van hen werd echter veroordeeld. Ook aan Duitse kant sneuvelden leden van de familie Slangen in de oorlog. Daar waren ook enkele fanatieke aanhangers van de Nazi’s bij.
Zef Slangen, geboren in 1906 in Kerkrade, ging als beroepsmilitair naar Nederlands Indië. In de oorlog zat hij daar in een Jappenkamp. Jacob, geboren in 1881 in Sittard ging ook als militair naar Indië en trouwde daar met een Indische vrouw. Hij stierf in 1945 in een Japans kamp. En Elisa Slangen, geboren in 1913 in Amby, zat met man en kind 3,5 jaar in Japanse kampen.
Het mijnwerkersvak kostte velen het leven. De eerste die verongelukte was de man van Catharina Slangen (geboren in 1797 in Schimmert). Hij vond de dood in 1845 in een mijn in Ougrée (B). De eerste Slangen verongelukte in 1890 in de mijn Nordstern in Merkstein (D). Lodewijk Slangen uit Kaalheide verloor een zoon, een kleinzoon en een neef in de mijn. De eerste, geboren in 1880, verongelukte in 1916 in de Willem-Sophia, de tweede is geboren in 1890 en verongelukte in 1919 in de Domaniale mijn. En de laatste, geboren in 1922, verongelukte in 1963 in de Julia in Eygelshoven.
<big>'''Gesneuveld, verongelukt, vermoord.'''</big>
<big>'''Gesneuveld, verongelukt, vermoord.'''</big>
