Vidimus

Het Latijnse vidimus betekent letterlijk: 'wij hebben gezien'. Als bijvoorbeeld scholtis en schepenen vidimus gaven van een akte, was dit meestal omdat de oorspronkelijke akte was zoekgeraakt of verloren gegaan, bijvoorbeeld door brand.

Een vidimus werd bij voorkeur gegeven door de gerechtslieden die ook aanwezig waren bij het oorspronkelijk passeren van de akte. Soms ging het echter om al veel oudere akten, waarbij de getuigen reeds lang waren overleden. Af en toe lijkt het alsof de personen die de akte gezien hadden over een fotografisch geheugen beschikten, want veel akten die tientallen jaren eerder werden opgesteld, worden woordelijk weergegeven.

Vanaf ongeveer de 17e eeuw zien we dat er minder vaak een vidimus wordt gegeven. Een belangrijke reden hiervoor is, dat vanaf het midden van de 16e eeuw veel schepenbanken registers of protocollen bijhielden met afschriften van de akten. Akten werden veelal genoteerd op vrijwillige basis en deze boeken bevatten zelden daadwerkelijk alle akten die werden opgemaakt. Sommige akten werden pas na tientallen jaren geprotocolleerd en geregeld treft men buiten de registers akten aan die nooit werden overgeschreven. Bij een afschrift van een afschrift spreekt men van 'copia copiae'. Het afschrijven werd meestal gedaan door een secretaris, griffier, landschrijver of notaris.